گزارش زیر را از نشریه تازه تاسیس گزارش جامعه که توسط برادر عزیز « سید ابوالفضل محمدی » در شماره 1 ، نیمه دوم بهمن 1386 ، صفحه 5 منتشر شده است برای انعکاس بیشتر خوانندگان درباره نقد جنگ قرار می دهیم باشد که مسئولین عزیز کمی از این زرق و برق شهری و دعواهای سیاسی دست برداشته و به خادمین واقعی تبدیل شوند و کمی هم به زمان گذشته برگردند تا ببینند کسانی که به اینان رای داده اند و سختی و بار اصلی انقلاب را به دوش کشیده اند در چه وضعیتی هستند . انشاء الله .

تابستان سال 1381 جهت ساخت مجموعه مستندی از مقاومت و رشادت های مردم غیور و مقاوم شهرهای مرزی که در روزهای اول جنگ به اشغال نیروهای بعثی در آمده بود . به شهرهای مختلف سفر می کردیم. در اقامت چند روزه ای که در گیلانغرب داشتیم ، متوجه شدیم که تندیس زنی است که به عنوان نماد مقاومت گیلانغرب معروف است . او فرنگیس حیدرپور تام دارد ، در ابتدای جنگ و روزهای نخستین حمله ی دشمن به گیلانغرب و اشغال شهر به همراه اهالی روستای گورسفید که در نزدیکی گیلانغرب است به کوه ها و مناطق اطراف شهر پناه می برند و در آنجا با برپایی چادرها و اقامت گاه های موقت به زندگی خود مشغول می شوند . در یکی از روزها که برای آوردن مقداری از اسباب و وسایل زندگی فرنگیس ، به همراه پدر و دایی اش به روستا می روند ، پس از برداشتن وسایل و در راه برگشت به کمین دو تن از نیروهای عراقی می خورند ، در شرایط بوجود آمده از دست کسی کاری ساخته نیست و آنها مجبورند تسلیم دشمن شوند ، ولی فرنگیس با خود فکر می کند و می بیند نمی تواند تن به اسارت و ذلت دهد ، در حالی که پدرش و دائی اش از همه جا ناامید شده اند چشمش به تبری می افتد که  برای هیزم شکستن هیزم به همراه خود آورده اند ، در یک لحظه و با یک حرکت سریع تیر را برداشته و به نیت از بین بردن دشمن و یا شهادت خود به آنها حمله می کند و یکی از عراقی ها را به هلاکت رسانده و دیگری را زخمی میکند و یکی از عراقی ها را به هلاکت رسانده و دیگری را زخمی می کند و به کمک همراهان او را بر مرکبی که به همراه داشته اند بسته و به محل اسکان خود می برند و تحویل نیروهای سپاه مستقر در آنجا می دهند.

با خود اندیشیدم که این جنین قهرمانی حتما به دنیای باقی شتافته که حتی ما هم از او خبری نداشتیم ، ولی یک نفر از اھالی گیلانغرب به ما گفت که فرنگیس زنده است و در روستای گورسفید زندگی می کند . به نیت دیدار او و ساخت مستندی از زندگی اش به روستای گور سفید رفتیم ، در ذهنم پیرزنی را مجسم می کردم که در یک خانه ی نسبتا بزرگ و نوساز و شکیل زندگی می کند ( حداقل شاخنمانهایی مانند شهر گیلانغرب ) وارد روستا که شدیم ، راه های خاکی و پر دست انداز داشت که از سگ و گربه گرفته تا گتو و گوسفند و مرغ و خروس در میانه راه سرگردان بودند و ما مجبور بودیم توقف کنیم تا آنها عبور کنند و بعد ما برویم ، روستا را که دیدم کمی ذهنیتم عوض شد ولی گفتم : حتما خانه ای که این قهرمان ملی در ان زندگی می کند متفاوت تر از خانه های دیگر است و شاید او به این روستا و مردمانش عادت کرده که در اینجا مانده و خوب حتما از رفاه نسبی برخوردار است .

پرسان پرسان به درب خانه اش رسیدیم ، دخترکی در انجا نشسته بود و با خاک بازی می کرد ، سراغ فرنگیس را از او گرفتیم ، به داخل خانه رفت و دقایقی بعد خانی حدود 42 ساله به استقبال ما آمد و با دیدن ما بدون اینکه چیزی بگوید فقط سلام علیکی کرد و ما را به داخل منزل تعارف کرد ، به او گفتم با خانم فرنگیس کار داریم ، گفت : بفرمایید ، بفرمایید تازه از راه رسیده اید و خسته اید .

وارد حیاط خانه شدیم ، حیاط نسبتا بزرگی که تعدادی مرغ و خروس داخلش بود و به این سو و آن سو می رفتند ، طویله ای هم بود که یک راس گاو لاغر و نحیف در ان مشغول نشخوار بود ، گوشه این حیاط و یا بهتر بگویم زمین خاکی ، خانه ای به چشم می خورد ، با تعارف آن خانم وارد خانه شدیم ، از همان در که وارد شدیم ، مثلا آنجا آشپزخانه بود .

یک اجاق گاز کهنه و رنگ و رو رفته و چند دیگ مسی بزرگ و کوچک ، وارد اتاق که شدیم در و دیوار گلی آن نظرم را به خود جلب کرد ، سراغ فرنگیس را گرفتیم ، گفت خودم هستم ، تمام ذهنم به همه ریخته بود نه روستا ، نه خانه و نه خود فرنگیس آن چیزی که در ذهن من نبودند و کاملا 180 درجه با ذهنیات من تفاوت داشت .

به او گفتم از خودت بگو و ماجرای درگیری ات با نیروهای عراقی را تعریف کن ، خودش را فرنگیس حیدر پور معرفی کرد و ماجرا را همان طور که اهالی برایمان تعریف کرده بودند بازگو کردو می گفت در آن حدود 20 سال داشته است .

به او گفتم چگونه و با چه جراتی به دشمن جمله کردی ؟ گفت ، خوب مجبور بودم چاره ای نداشتم ، باید از خودم دفاع می کردم و ...

فرنگیس تمایل به صحبت کردن نداشت و به سوال های ما خیلی کوتاه پاسخ می داد ، یکی از همسایه ها که متوجه حضور ما شده بود جلو آمد ، وقتی علت ناراحتی فرنگیس را او پرسیدیم ، می گفت شوهرش 2 یا 3 ماه پیش از دنیا رفته و فرنگیس با چند بچه ی قد و نیم و کلی بدهی تنها مانده مدتی هم که همسرش در بستر بیماری بوده در مزارع این و آن کار کرده و هزینه ی بیمارستان و مخارج زندگی را می داد و حالا دیگر توان کار کردن را ندارد و تنها درآمد ش از فروش شیر گاوی است که در گوشه ی حیاط خانه می بینید و آن هم روزی 300 تومان بیشتر نمی شود که هر ماه می شود 9000 تومان . تصویربرداری ما در گیلانغرب ب تمام شد ، حاج علی داد شاه مرادی که از جمله کسانی بود که در روزهای آغازین جنگ فرماندهی سپاه گیلانغرب را به عهده داشت و در بسیج مردم و آموزش نظامی آنان و مقاومت های مردمی زبان زد خاص و عام بود آدرس پارکی را در کرمانشاه به ما داد که در آن تندیسی از فرنگیس وجود داشت ، در مسیر برگشت به کرمانشاه رفتیم و در آن پارک در کمال ناباوری چیزی را می دیدم که حتی از وضع زندگی فرنگیس عظیم الجثه و غول پیکر که به گفته یکی از اهالی شهر تمام فلزی ست و در حدود 50 و 60 میلیون و شاید هم بیشتر ارزش دارد .

به یاد خانه محقر فرنگیس افتادم و اوضاع زندگی اش و اینکه اگر این مبلغ را که برای مجسمه نماد مقاومت گیلانغرب هزینه شده برای خودش هزینه می شد چه تحول بزرگی در زندگی او رخ می داد و دل فرنگیس و کودکان خردسالش شاد می شد .

ولی این مجسمه که نماد مقاومت گیلانغرب را به تصویر کشیده ، حتی برای خود مردم کرمانشاه که آن مجسمه در آن قرار دارد ناآشنا ست و دردی از هیچ کس دوا نمی کند ، به قول یکی از همراهان ، ای کاش می شد این مجسمه را از اینجا می بردیم و می فروختیم و خرج زندگی فرنگیس می کردیم !....

اما قبل از اینکه به خاطرات خودم از اسماعیل بپردازم ، در این چند روز اخیر یکی از دوستان بنده که زحمات زیادی را در مسجد علی بن ابی طالب ( علیه السلام ) و هیئت فاطمه زهرا و بیت الزهرا (سلام الله علیها) و در شورای محله 17 نیز زحمت می کشد پیشنهاد تهیه زندگی نامه شهید کریمی را داد که در این راستا تلاش کنیم و آن را به صورت کتابت در اختیار همگان قرار دهیم تا حداقل دین خود را نسبت به این شهید عزیز ادا نموده و نسبت به زحماتی که اسماعیل کریمی در این محل و به خصوص مسجد علی بن ابی طالب (ع) « پایگاه شهید صدوقی سابق و شهید کریمی فعلی » قدردان بوده تا نسل سوم انقلاب با اسوه های خود در محله بیشتر آشنا شوند .

به نظر من درباره زندگی نامه اسماعیل کریمی باید از چند زاویه بپردازیم .

1-    زندگی نامه شناسنامه ای

2-    اسماعیل و مسائل انقلاب ( برخورد با گروه های معاند)

3-    اسماعیل و مسجد و بسیج

4-  اسماعیل و مردم محله : الف . دوستان اسماعیل ، ب . اسماعیل و دشمنانش در محله که از روی عناد وی را آماج تهمتها و کینه ورزی های خود کردند .

5-    اسماعیل و دادگاه

6-     اسماعیل و سپاه و برخورد آنها و گفت و شنود بین دو طرف.

7-    اسماعیل و خانواده .

8-    اسماعیل و نیایش با خدا.

9-    اسماعیل و جنگ ( حضور فیزیکی در عملیات های مختلف).

10-     اسماعیل و وداع با مسجد و اهالی آن .

11-     اسماعیل و وصیت نامه اش و نحوه شهادت .

12-     اسماعیل و تشییع جنازه بعد از 12 سال .

امروز می خواهم درباره مادر شهید چند کلمه ای بنویسم ، اگر بتوانم موافقتش را بگیرم مطالب کلی تر را می نویسم ، باشد که مسئولین مملکتی از خجالت آب شوند و به جای دعواهای سیاسی که دردی از مردم دوا نمی کند به این مادران که فرزندان خود را دیرو ز هدیه به این آب و خاک کردند برسند. لابد بنیاد شهید جواب قانع کننده خواهد داشت .

دیروز یکی از  دوستان من که دستی در کار خیر دارد و به این مسائل ، مایل و رسیدگی می کند ریال می خواست یک سرس وسایل برای کسی ببرد که بنده نیز با میل خود رفتم و این مادر را دیدم که تک فرزندش را در اه اسلام و انقلاب در جبهه های حق علیه باطل که قرار بود بعضی ها حکومت علوی تشکیل دهند و چه بر سر این مادران آمد بماند.

بگذارید سری بعد که به دیدار این مادر مشرف شدیم با کسب اجازه از وی مطالب کاملی از زندگی این شیر زن که در خانه ای در جنوب شهر تهران زندگی می کند به حضور سروران انعکاس دهیم .