پنج شنبه مصادف بود با سالگرد شهید سعید آدینه خیرآبادی که در سن 18 سالگی شهد شیرین شهادت را نوشید. من در آن زمان 5 سال بیشتر نداشتم و از شهادت وی 22 سال می گذرد . اگر روزگار مجال دهد به خاطرات این 22 سال خواهم پرداخت . وما طبق سنوات گذشته با دوستان و خانواده بر سر مزاروی حاضر شدیم تا تجدید بیعت کرده باشیم . و امیدواریم که بتوانیم با یاری حق در مسیرش حرکت کنیم.و نکته آخر اینکه هیچ کس نمی تواند جز پدر ومادر ما فراق و دوری فرزند جوانش را درک کند. حال که چه بر مادران شهدا گذشت خود قصه ای طولانی است که از حوصله به دور است و شاید خودشان راضی نباشند. ولی سعی می کنم که به گوشه ای از یان خاطرات بپردازم تا دیگران بدانند که چگونه تحمل کرده و صبوری به خرج دادیم تا کمتر تهمت بزنند.

اما قلم بشکند که ننویسد چه بر سربازان خمینی در جبهه های کردستان و جنوب گذشت .

سوار اتوبوس شدیم و تا ساعت 8/5 از بوکان به طرف سنندج حرکت کردیم و در راه یاد اول اعزاممان افتادم . منظره بسیار زیبایی بود . موقع رفتن کوهستان لباس سفید بر تن داشت و موقع بازگشت لباس سبز خیلی زیبا و با صفاست کوهستان . ساعت 12/5 به سنندج رسیدیم و صبح 62/3/14 ساعت 9/5 به طرف تهران حرکت نمودیم .

صبح زود به بهانه کار از خانه بیرون آمدم . بعد از خرسندی و برادرم جدا شدم و خداحافظی نمودم . بعد به پایگاه ابوذر رفتم که پدرم با رضا پسر عمه ام را دیدم ، آنها ماندند تا ما سوار اتوبوس شدیم ، با اتوبوس به خزانه رفتیم و با بدرقه مردم به پادگان امام حسن ( ع ) رفتیم شب را ماندیم .

غروب سوار ماشین دو طبقه شرکت واحد شدیم و به راه آهن آمدیم . ساعت 8 شب سوار قطار اکسپرس جمهوری اسلامی شدیم .

ساعت 11/5 به پادگان حاج ابراهیم همت رسیدیم ، تقسیم شدیم و به گردان حمزه رفتیم . می خوردیم و می خوابیدیم و بعضی مواقع هم شب بیرون می بردند .

واین بود گوشه ای از جبهه کردستان که شهید سعید ادینه خیرآبادی که در سن 16 سالگی در آنجا بنا به کلیف امام خمینی حضور داشته است . و ازاین پس فقط درباره جنوب خوایم نگاشت تا لحظه شهادت ( 24/12/63 ) .

خدایا ما را که سراسر زندگیمیان را گناه گرفته است به شهدا متصل کن .

سوار اتوبوس شدیم و تا ساعت 8/5 از بوکان به طرف سنندج حرکت کردیم و در راه یاد اول اعزاممان افتادم . منظره بسیار زیبایی بود . موقع رفتن کوهستان لباس سفید بر تن داشت و موقع بازگشت لباس سبز خیلی زیبا و با صفاست کوهستان . ساعت 12/5 به سنندج رسیدیم و صبح 62/3/14 ساعت 9/5 به طرف تهران حرکت نمودیم .

دوشنبه و سه شنبه استراحت کردیم .

صبح ساعت 6 بود که باران می آمد و ما را سوار ماشین کردند و تا ستاد بردند ولی به علت بارندگی برگشتیم و دو ساعت بعد که باران بند آمد ، سوار ماشین شدیم و به طرف روستای قره میش حرکت کردیم و 10 نفر دیگر به تپه ای که طرف پایین ده بود و نسبتا بلند بود رفتیم و تا ساعت 2/5 آنجا مستقر شدیم و بچه ها به ده رفتند و مستقر شدند و ما ساعت 2/5 به آنها ملحق شدیم .آن شب را 1/5 نگهبانی دادم و به صبح رساندیم .

روز را در ده گذراندیم و شب به همراه یک گروه از گروهان خودمان و دو گروه  از گروهان کرجی ها که مقرشان در قرمیش بود ، به طرف روستای کانی سیران حرکت کردیم . ساعت 8/5 شروع و 9/5 به ده رسیدیم . سگها تا صبح پارس کردند ، من و سه نفر دیگر در تپه کوچک که خانه کاک صالح در آنجا بود مستقر شدیم و ساعت 12/5 شب بود که داخل خانه رفتیم و جا خواستیم . کاک صالح ما را به اتاق برد مردی بود مهربان و مستضعف که دارای یک پسر به اسم علی و یک دختر بود و زن هم نداشت . یک ساعت به خواب پاس دادیم . صبح کاک صالح چای و نان و ماست آورد ، خوردیم و به طرف مقر به راه افتادیم و آن روز  را استراحت کردیم .

دوباره شب ساعت 8/5 به طرف کل تپه که بالاتر از کانی سیران بود حرکت کردیم ، پس از 3/5 راهپیمایی ساعت 11 بود که به ده رسیدیم . صالحی و یک نفر کرجی که جزو شناسایی و تامین جلو بودند نزدیک ده ستون را گم کرده و به قرمیش بازگشتند . ما به تپه ده که رسیدیم باران گرفت ، داخل ده شدیم و در ده مستقر شدیم تا ساعت 12 بالای یک انباری دراز به تنهایی زیر باران نگهبانی دادم  ، سپس پیش حیدری ، یوسفی و غلامیان رفتم و تا صبح دو نفر خوابیدیم در خانه و دو نفر بالا پاس دادند .

رضا به تهران انتقال یافت ، قرار بود با او به تهران بروم که نشد او را تنها فرستادند .

امروز بیرون نرفته بودم ، بعد از ظهر تلویزیون نگاه می کردیم که آماده باش دادند و ماشین آمد و به روستای گل رفتیم و شب را آنجا خانه یکی از اهالی نگهبانی دادیم و ساعت 11 بود که روی تپه کوچک ده رفتیم و بعد از ظهر به طرف آلبلاغ به راه افتادیم ، 5 روز پیش حزب دموکرات ساعت 11 شب به این ده آمده بود و به زور اسلحه پول گرفته بود و شب را در این ده مستقر شدیم . با دوست شیر صحبت کردیم ، روز بعد تبلیغات سپاه بوکان به اینجا آمد و با خود دکتر و دوا و لباس و عکس و پوستر آورد ، مریضها را دوا دادند و به فقیرها و یتیم ها لباس دادند و ظهر بود که قربانی آمد و به بوکان برگشتیم .

پس از آن که روزهای قبل گروههای ضربت جندالله تا آخر مرحله پیشروی نمودند و از آن طرف هم مهاباد پیشروی نمود و به هم رسیدند . در این روز برگشتند و به همراه همه سوار تویوتا و آیفاهای سپاه و ارتش شدیم . در حدود 30 ماشین پر از نیرو و به ستون حرکت نمودند که من سوار تویوتای تیپ 23 نوهه که مهمات حمل می کرد به همراه چند نفر بودم که ما  ماشین چهارم بودیم . خلاصه به پل میر آباد  رسیدیم در راه تامین جاده ها به خاطر این پیروزی تیراندازی نمودند . پس از آنکه ما به میر آباد رسیدیم با استقبال مردم و رزمندگان موجود در شهر روبرو شدیم .و شیرینی پخش نمودند ، در همین حال عده ای شروع به تیراندازی نمودند که به اشتباه عده ای چند مجروح و یک شهید دادیم ، که رضا معروفی 4 تیر کلاش به پایش اصابت نمود و در بیمارستان بو کان چند روزی بستری شد و دو تیر هم زهیرپور خورد ، که بعد رضا    15 روز و جهانگیر 10 روز از بهداری مرخصی گرفتند و به تهران رفتند .

به همراه 20 نفر به اول تپه رفتیم و پوکه های دشمن نشان می داد که با سلاحهای ژ3 ، کلاش ، تیر بار گرینوف ، قناسه و ام یک تیراندازی کرده اند و مدت سه شب نیز در آن تپه به همراه محمد علی قربانی که آرپی جی زن بود ، دو نفری در آن تپه پاس دادیم .

بعد از ظهر جیره 48 ساعت را گرفتیم و سوار تویوتا به کانی تومار که شب قبل پاکسازی شده بود رفتیم و در مدرسه مستقر شدیم و خود را آماده کردیم و ساعت 8 راه افتادیم . پشت کانی تومار چند تپه بود که بالا رفتیم و پشت آن دره بزرگی که روی ارتفاع بچه ها بودند . گروهان ثارالله به همراه اسد آبادی وارد عمل شده بودند . سمت راست جاده و بالای دره که روبروی عیسی کندی بود و به شکل کله قند بود . اسد آبادی مستقر شد که موقع رسیدن به تپه با دشمن درگیر شد و یک زخمی داده روی تپه مستقر شد . روبروی ما آنطرف دره سمت راست جاده سه تپه وجود داشت . تپه سمت چپی بلندتر و کنار جاده بود که قرار بود ما روی آن مستقر شویم ، از قضا و به خواست خداوند ما به تپه وسطی که کوتاهتر از بقیه بود رفتیم ، مشغول کندن سنگر بودیم که ناگهان رگبار فشنگ بر سرمان بارید ضد انقلاب روی تپه بلند مستقر بود و صدای ما را که شنید به طرف ما تیر اندازی کرد . ما اصلا شلیک نکردیم در سنگر دراز کشیدیم تا دشمن پس از چند دقیقه تیراندازی فرار نمود.